Architektura starożytnego Rzymu była początkowo związana tylko z Rzymem. Charakterystyczne dla niej były wielkie konstrukcje np.: bazyliki, budowle kryte kopułą, amfiteatry, czy łuki triumfalne. Rzymianie wzorowali się na architekturze greckiej ale wprowadzili swoje nieznane Grekom rozwiązania konstrukcyjne. W II w. p.n.e. architekci rzymscy opracowali technologię budowy kopuł, które wykorzystywano przy budowie bazylik. Były to początkowo wielkie hale, w których mieściły się różne instytucje państwowe i urzędy miejskie, najczęściej sądowe. Wewnątrz budowla poprzedzielana była rzędami kolumn tworzącymi nawy. W starożytnym Rzymie bazylika stała na rynku głównym. Rozwój chrześcijaństwa spowodował, że bazyliki zaczęto przekształcać w kościoły, dodając kolejne elementy architektoniczne. Najbardziej znaną budowlą tego okresu jest Panteon. Jest to świątynia wszystkich bogów o okrągłej budowie i sklepieniu w kształcie kopuły nazywany rotundą. Wejście do panteonu wysunięte do przodu ma kształt czworoboku zbudowanego z kolumn.