Geneza architektury Renesansu

Architektura Renesansu narodziła się we Włoszech. Zamiłowanie do form absolutnych i idealnych, przede wszystkim w budowli centralnej wynikało ze starania ukazania doskonałości świata ziemskiego. Renesansowa architektura nawiązywała do form antycznych nie tylko w zastosowaniu zdobień ale również przywoływała starożytną teorię komponowania przestrzeni. Za pierwsze dzieło nowej sztuki uznaje się kopułę katedry we Florencji. Ulubioną formą architektów tego okresu był kościół w planie centralnym, lecz także w tym czasie zaczęło wyraźnie wzrastać zapotrzebowanie na budownictwo świeckie, szybko wzrastała ilość pałaców, podmiejskich rezydencji oraz budynków użyteczności publicznej. Zaczęto budować wielkie posiadłości dla najbogatszych mieszkańców miast. Jeśli tylko pozwalała na to lokalizacja pałace łączono z wielkimi ogrodami. Przedstawiciele bogatszych warstw społecznych budowali dla siebie również podmiejskie wille. Budynki cechowała zwartość planu, prostota i harmonia z ziemią. Architekci dużo uwagi poświęcali kompozycji swoich dzieł i ich współgraniu z otoczeniem.